چار یارش، که مرشد دینند

دوستان پیمبرند همه

ای فضولی، چرا ز نادانی

دو هوایی اگر نورزی به

تو چه دانی درین میانه چه بود ؟

تو چه دانی مصالح این کار؟

همه را نیک دان، مباش فضول

صد هزاران دریچه از رضوان