شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۴۹
عراقی
عراقی( غزلیات )
108

غزل شمارهٔ ۴۹

بی رخت جان در میان نتوان نهاد
بی یقین پا بر گمان نتوان نهاد
جان بباید داد و بستد بوسه ای
بی کنارت در میان نتوان نهاد
نیم جانی دارم از تو یادگار
بر لبت لب رایگان نتوان نهاد
در جهان چشمت خرابی می کند
جرم بر دور زمان نتوان نهاد
خون ما ز ابرو و مژگان ریختی
تیر به زین در کمان نتوان نهاد
حال من زلفت پریشان می کند
پس گنه بر دیگران نتوان نهاد
در جهان چون هرچه خواهی می کنی
جرم بر هر ناتوان نتوان نهاد
هر چه هست اندر همه عالم تویی
نام هستی بر جهان نتوان نهاد
چون تو را، جز تو، نمی بیند کسی
منتی بر عاشقان نتوان نهاد
بر در وصلت چو کس می گذرد
تهمتی بر انس و جان نتوان نهاد
عاشق تو هم تو بس، پس نام عشق
گه برین و گه بر آن نتوان نهاد
تا نگیرد دست من دامان تو
پای دل بر فرق جان نتوان نهاد
چون عراقی آستین ما گرفت
رخت او بر آسمان نتوان نهاد