هم پردهٔ ما بدرید، هم توبهٔ ما بشکست

چون هیچ نماند از ما آمد بر ما بنشست

جان دل ز جهان برداشت وندر سر زلفش بست

وز جام می لعلش گشتیم همه سرمست

غرقه زند از حیرت در هرچه بیابد دست

آزاد شد از عالم وز هستی ما وارست

گفتا که: لب او خوش اینک سرما پیوست

با جان و جهان پیوست دل کز دو جهان بگسست

وز طرهٔ لعل او گه نیستم و گه هست

ز اغیار نترسیدم گفتم سخن سر بست