62
غزل شمارهٔ ۳۰۹
بی گناه از من تبرا می کنی
آنچه از خواریست با ما می کنی
سهل می گیرم خطاکاری تو
ورچه می دانم که عمدا می کنی
من خود از سودای تو سرگشته ام
هر زمان با من چه صفرا می کنی
کشتی عمرم شکستست ای عجب
چشمم از خونابه دریا می کنی
جان نخواهم برد امروز از غمت
وعدهٔ وصلم به فردا می کنی
ناز دیگر می کنی هر ساعتی
شاد باش احسنت زیبا می کنی
روی خوب تو ترا پشتی قویست
این دلیریها از آنجا می کنی
انوری چون در سر کار تو شد
بر سر خلقش چه رسوا می کنی