56
غزل شمارهٔ ۲۲۶
تا نپنداری که دستان می کنم
اینکه از دست تو افغان می کنم
کارم از هجران به جان آورده ای
جان خوشست این ناخوشی زان می کنم
دوستی گویی نه از دل می کنی
راست می گویی که از جان می کنم
نفی تهمت را اگر دشوار عشق
پیش هرکس بر دل آسان می کنم
بی لب و دندان شیرین تو صبر
از بن سی و دو دندان می کنم
بر من از خورشید هم پیداترست
کان به گل خورشید پنهان می کنم
دامن از من درمکش تا هر دمت
رشوتی نو در گریبان می کنم
زر ندارم لیکن از دریای طبع
هر زمانت گوهرافشان می کنم
اهل شو در عشق تا چون انوریت
جلوهٔ اهل خراسان می کنم