58
غزل شمارهٔ ۱۵۷
ز عهد تو بوی وفا می نیاید
که از خوی تو جز جفا می نیاید
جهانیست حسنت که جز تخم فتنه
بر آن آب و خاک و هوا می نیاید
مگر بر کجا آمد آسیب هجرت
نشان ده بگو بر کجا می نیاید
چنان دست بر خون روان کرد چشمت
که یک تیر غمزه اش خطا می نیاید
بنامیزد از دوستان زمانه
یکی با یکی آشنا می نیاید
از این پس وفا رسم هرگز میا گو
چو در نوبت عشق ما می نیاید
خوش آن کم تو گویی برو از پی تو
کسی می نیاید چرا می نیاید
غم تو کس تست و هرگز نبینی
که پی در پیم در قفا می نیاید
بساز انوری با بلا کز حوادث
بر آزادگان جز بلا می نیاید