به من بگذشت ناگاهی جهان افروز دل خواهی

ز قیرش بر سمن دامی ز مشکش پرشکر مهری

بدو گفتم نگارینا زمانی مگذر از پیشم

تن من هست چون کاهی غم تو هست چون کوهی

زسالی باز گمراهم من اندر وادی عشقت

مرا گفتا که بنماید تو را راهی به سوی من

چرا با من سخن گویی همی بر طرف بازاری

دو نافه زین دو زنجیرم تو را رسم است هر روزی

غلام روی آن ماهم کزو گشتم خوش و خرم

چو ماه من نباشد نیز در گیتی دلارامی

سمنبر دلبری دارم که پیشه دلبری دارد

پی لشکر گرفتم من ز بهر لشکری یاری

به اصل از آدم است آن بت چرا شد چون پری پنهان

نگارم را به صورت چون نگار آزری مشمر

سر و سالار خوبان است و در غارت سر زلفش

چنو معشوق زیبا را به داور چون توان بردن

به شب چون حلقهٔ انگشتری دارد جهان بر من

مُنَجّم را بگو دیدی که تابد مشتری در شب

امیر نیکوان است او و از مشک است منشورش

کند در پیش منشورش زمانه هر زمان خدمت

الا ای باد شبگیری بگو آن لعبت چین را

که تا دیدم رخ چون ماه و دندان چو پروینت

چنانی تو مرا درخور که شیرین بود خسرو را

لبت مرجان شیرین است و چون با من سخن گوید

کنی از سنبلم نسرین ز رازم برده برداری

کند چوگان مشکینت همیشه با دلم بازی

به زر ماند خیال تو به می ماند وصال تو

یکی چون زر همی شادی فزاید طبع پژمان را

دلارامی نوآیینی و داری دلبری آیین

به شیرینی و زیبایی میان لشکر خوبان

جهانداری که پیروزی است در تیغ جهاندارش

همانا اخترِ سَعدست دیدار همایونش

به طلعت هست خورشیدی که برگیتی همی تابد

چو در ایوان قدح گیرد همه رادی بود شغلش

فلک زان کس بتابد دل که تابد دل ز زنهارش

بجوشد مغز در تارک ز بیم نوک پیکانش

ز شهر و خانهٔ خصمان خروش و ناله برخیزد

اجل پران شود ناگه به گرد عمر بدخواهان

اگرچه گنج و ملک و لشکر و عُدّت بسی دارد

به پیروزی اگر یارش بود خالق سزا باشد

ایا شاهی که گستردست اِنعامت به عالم بر

مقدم بوده اند اسلاف تو بر جملهٔ شاهان

نبیند دیدهٔ دولت نزاید گردش گردون

چنان سازند هفت اختر همی بر عالم علوی

چو تو با تاج و با خاتم فراز تخت بنشینی

برین ملک و برین دولت به اقبال تو دستورت

بود هر روز از میران به درگاه تو بر زحمت

یکی آب است آتش بار مینا رنگ شمشیرت

به خفتان و به جوشن برگذر باشد سنانت را

اگر کیخسرو اندر رزم دیدی دست و تیغت را

به فرمان تو یک لشکر ز ایران سوی توران شد

به شیر آهنین دندان سپردی مرغزاری را

براندی هم سوی توران زدست خویشتن بازی

بر آن صحرا که آن بدبخت از فرمانت عاصی شد

غنیمت یافتند از استر و اسب و غنم چندان

برآمد در چِگِل فتحی عجب بر دست تُرکانَت

نسیم روضهٔ عفوت نجات اهل طاعت شد

چو سوی کش گذر کردند سروان زره پوشت

خطا خان شد ز بیم تیغ تو درسایهٔ عصیان

بخواه اندر خراسان می ز دست ماه ترکستان

جهاندارا ز ماه و مشتری چتر و سپر یادت

اگر در پرده پوشیدست راز اختر گردون

دراین گیتی برادر بادت اندر ملک یاری گر

همی تا از قضا و از قدر مخلوق بگریزد

همی تا خلق نشناسد شمار قطرهٔ باران

همی تا از درختان برگ هر سالی برون آید

همی تا از فلک تابد چون زرین نعل ماه نو

به بزم اندر چنان کامروز هر سالی طرب بادت

جهان چاکر، زمان بنده ، ظفرحاجب ، طرب ساقی