ذوالجلال است آن که در وصف جلالش بار نیست

ملک او را ابتدا و انتها و عزل نیست

آن خداوندی که هست او بی نیاز از بندگان

بنده را کسب است و کسب بندگان مخلوق اوست

در ره اسلام بی توفیق او تکبیر نیست

آب و گل را در خدایی کدخدایی کی رسد

هیچ مخلوقی نداند سِرّ خالق در جهان

آن که مومن را وعید جاودان گوید به رحم

سر ایزد را مجوی از نقطهٔ پرگار دهر

قدرت او را همی بینی به چشم معرفت

هرچه هست اندر جهان از قدرت و اِبداع اوست

کوکب سیار برگردون چو مجبوران چراست

گر خرد داری نداری تکیه بر مهر جهان

ور سخن دانی ندانی راحت از دور فلک

جان ازین گیتی مدان گیتی به یک لحظت رسد

آن دلی باشد سزای بارگاه مغفرت

ابر لولو بار هست اندر هوا وقت بهار

سر مومن هست در دریای ایمان چون صدف

گر کسی لعنت کند بر مومنان از اعتقاد

ور به استغفار از آن لعنت بخواهد عذر خویش

مرد برخوردار گردد هم ز دین و هم ز عقل

خفته را از راه گمراهی برانگیزد به علم