سروی به راستی چو تو در جویبار نیست

جفت مهی اگرچه به خوبیت جفت نیست

زلف تو مشک بارد و بر مه زره شود

خواهم که بند و حلقهٔ او بِشمَرم یکی

با خار نیست نرگس و بی خار نیست گل

زیراکه گِرد نرگس تو هست خارها

جانا به من اشارت انگشت و لب مکن

چون بنگری ز دور مکن غمزه زینهار

در چین اگرچه صنعت مانی نگار هست

مهر تو اختیار ملوک است تا تو را

فرمانده عجم مَلِک اَرغو که بی رضاش

از جُغری و ملکشه و الب ارسلان به ملک

در بخت او همی نرسد هیچ کوکبی

زان فخرکز چنار بود چوب تخت او

گرچه سپهر بر همه کس هست کامکار

زیباتر از محبت او هیچ فخر نیست

تا شد دل مخالف او همچو چشم مور

یک تن ز لشکرش بزند بر هزار تن

آنجاکه تیغ اوست ز آتش سخن مگوی

وانجا که طبع اوست ز دریا مَثَل مزن

قدر بلند او ز بلندی چنان شدست

ای شاهزاده ای که ز آزادگی و جود

اصلی تر از نژاد تو کس را نژاد نیست

در شاهی و هنر خرد آموزگار توست

ذاتی است دولت تو که او را بر آسمان

فرخنده مجلس تو بهشتی است پر ز حور

هر دل که نام مهر تو بر خویشتن نبشت

هر جان که خط کین تو بر خویشتن کشید

شکرت شکارگه شد و دلها درو شکار

من بنده خواستار قبول تو گشته ام

تا دست راد و رای بلند تو دیده ام

طبعم ز بوی همت تو تازه چون شدست

جانم به خاک درگه تو شاد چون شدست

تا آسمان و برج و طبایع به اتفاق

پشت تو کردگار فلک باد روز و شب