آن خداوندی که او بر پادشاهان پادشاست

گر به دل خدمت کنی او را سزای خدمت است

اوست معبودی به وصف لایزال و لم یزل

زنده او را دان و هست او را شناس از بهر آنک

حکم او بی علت است و صُنع او بی آلت است

دانش او بی محال و بخشش او بی عدد

از ازل گر بنگری پیوسته بینی تا ابد

آسمان نیلگون هست آسیای قدرتش

ضربت خِذْلان او بر جان مرد مفسدست

لطف او بین هرکجا اسباب خلقی ساخته است

هرکه بدبخت است بیگانه است با اسلام و دین

راستی و کژّی اندر راه توحیدست و شِرک

هرکه باشد همنشین شرک گیرد راه کج

با هوای نفس کی باشد رضای حق روا

قول و فعل خویش را درمعصیت منکر مشو

سُخرهٔ ابلیس گشت و غرهٔ تَلْبیس شد

گر تو در دنیا هزاران چاره و حیلت کنی

با قضای چیره در دنیا چه جای حیلت است

گر سلیمانی که جن و انس در فرمان توست

بهرهٔ تو زین جهان چون دامنت گیرد اجل

خوف ما از عدل یزدان و رجا از فضل اوست

در دل مومن همی خوف و رجا باید بهم

این جهان چون باغ و ما همچون نهالیم و درخت

رحمت و حرمان خویش از فضل او داند همی

او نکوکارست اگر ما را عبادت اندک است

گر هُدیٰ خواهی گواهی ده که معبودت یکی است

سَیّد اولاد آدم خاتم پیغمبران

نایب پیشین او بوبکر و آنگاهی عمر

گر بر این دین و بدین مذهب ز دنیا بگذری

ای خداوندی که در وصف وجود جود تو

بر ثنای حق معزی را دعا باید همی