در حسن و در جمال بدیع است و نادرست

در مجلس شراب نگاری معاشرست

گویی که بر دو زهره دو هاروت ساحرست

تا بر قمر ز عنبر سارا دوایرست

یعقوب با تأسف و ایوب صابرست

گویی که با قمر شب تاری مقامرست

یک خصم عادل است و یکی خصم جائرست

فریاد از آن ستاره که چون مه مسافرست

گردوست غایب است غم دوست حاضرست

حال تو نزد سید احرار ظاهرست

بوطاهر آنکه سیرتش از عیب طاهرست

در حل و عقد مملکت استاد ماهرست

رایش به رادمردی در دهر سایرست

لفظ شریف او صدفی پرجواهرست

آرامگاه خدمت او چرخ عاشرست

در مدح او عبارت مداح قاصرست

وی آنکه طلعت تو سرور سرایرست

واندر بلاغت آنچه تو داری نوادر است

تو شاکری زایزد و بخت از تو شاکرست

وز حادثات اول شکر تو آخرست

تا مشتری به طلعت سعد تو ناظرست

درکعبهٔ قبول دل من مجاورست

طبع تو همچو بحر و ضمیر تو تاجرست

زیرا که خاطرم به مدیح تو عاطرست

شکر و ثنات بیشتر از وهم و خاطرست

از آب و خاک و آتش و باد و عناصرست

کایزد تو را همیشه معین است و ناصرست