گشت تابنده ز گردون معالی قَمَری

سال تو فرخ و فرخنده شد از شادی آنک

ملک باغ است و در آن باغ ملک سنجر هست

همه آرایش باغ از شجر و از ثمرست

دیرگاه است که تا گوش بزرگان جهان

آنکه در ملک بدین سور همی مژده دهد

از ثری تا به ثریا همه جشن است اکنون

گر ملک شاه زدنیا به سوی عقبی شد

آمد آن پاک نژادی که سوی طالع او

آمد آن خسرو عادل که به انصاف و به عدل

آمد آن شاه که در دولت دین خواهد بود

مملکت گیرد و لشکر کشد و گنج نهد

شهریارا، تو درختی و بر توست پسر

نه عجب گر پسری چون پسر تو نبود

هست در بزم تو هر روز دگرسان طربی

بارها عزم سفر کرده ای از بهر ظفر

گر به فغفور فرستی ز غلامان سپهی

هر دو آیند میان کرده به کردار کمان

ندهد دل به خلاف تو مگر تیره دلی

در مصافت فَزَع و مشغلهٔ حَشر بدید

گاه پیکار برآید زدل اعدا دود

هرکه یک شب به خلاف توکند دیده فراز

تیغ تو خلق جهان را زبلاها سپرست

چشم بر جود تو دارند همه خلق جهان

گرچه اندیشه زهر چیز همی برگذرد

نیست ممکن که به فرّ تو بود هر ملکی

دانشت هست و جوانی و جوانمردی هست

تا جهان است تو باشی مَلِک تا جوران

شادمان از تو به فردوس برین جان پدر

جام زرّین تو پر گشته ز یاقوت روان