یک امشب زبهر من ای ساربان

درنگی بکن تا من از جان و دل

که تیمار دلبر ز من برد دل

زمن جان و دل چونکه بیرون شدست

گر امشب درنگی نباشد تورا

به کشتی بود کاروان را نیاز

من امشب همی بر سر کوی یار

مگر بر من عاشق مستمند

اگر یابم از یار مقصود خویش

میان چون کمرکرده از عشق یار

نهادست بار گران بر دلم

هَیونی سبک پای باید مرا

هیونی که گویی بر اعضای او

هیونی چو دیوانه دیوی زبند

چوگیرند شیران مهارش به دست

که ثُعبان همی طور سینا کند

چو ازگام او بر ره کوفته

تو گویی بنایی عیان کرد چرخ

چو تابد ستاره زگردون پیر

چراگاه تو تازه و سبز باد

دَرای تو از زرّ و یاقوت باد

تویی تیزرو مرکبِ بی رکاب

همی گوش دارم نفر تا نفر

که تو با سلامت رسانی مرا

پناه عجم صدر دین عرب

محمد روان تن مَحْمِدَت

وزیری که بشکفت از او روی ملک

رهی شد جهان پیش توقیع او

رسد مرد بر سِدرَهُٔ المُنتهی

سخارا به خورشید و دریا و ابر

کنون تا دل و دست و طبعش بدید

به تدبیر او کرد صافی ملک

به باغ مرادش درخت ظفر

خطی داد گردون به اقبال او

اگر زهره و مشتری را دهد

به بزمش کند زهره رامشگری

سزد میهمان شهریار زمین

اگر میزبان دولت او بود

چنین منصبی را که او یافته است

کمال حَسَبْ باید از نفس پاک

اثر باید از جنبش روزگار

بزرگی نیابد کسی بر گزاف

ایا کامگاری که از رای توست

به پیکار خصم تو غرد همی

ز منقار باز تو ترسد همی

سعادت در آن خانه گیرد کمین

بود روز و شب بر در و بام او

زمانه ز بهر تو آرد پدید

به دریا و کان هر دو را مدّتی

به نام تو یک بیت تضمین کنم

« درم از کف تو به نزع آمدست

زمین و زمان از تو نازد همی

بمان جاودان در جهان همچنین

نبودست مشکین دُخانِ چراغ

میان ضمیر و خرد واسطه است

اگر حاجب و حاکم ملک نیست

مقیم است چون خیزران و صدف

به بحری که دارد مکین یافته است

بلند اخترا تا بدیدم تو را

به نوروز رفتم ز درگاه تو

کنون هست با تو خزانم بهار

ز طبع من اقبال در مدح تو

معانی همه صافی از مستعار

مسلم کسی را بود شاعری

اگر چه معزّی لقب یافتم

چو در مدح تو شعر من معجزست

همی تا هوی باهوا همبرست

جهان را به مهر و بقای تو باد

زتدبیر تو ملک را جاه و آب

ملک شادمان از تو و رای تو