شاه سنجر چون ز میدان جانب ایوان رسید

تا به کیوان گر بشارتها رسد نبود عجب

موسم جنگ و غُو شیپور و رنج تن گذشت

هان کمند ازکف بیفکن ای خدیو شیرگیر

بزم را فرما کنند آماده سامان طرب

می نیاید از زبانم تا که در هنگام جنگ

دشمن روباه دل میخواست ناگاهان گریز

دل همی گفتش تورا خودی است چون سندان به سر

تیغ تو همچون هلال اما میانش همچو بدر

تا برون ناورده بودی تیغ خونریز از نیام

چون به دستت قبضهٔ شمشیرگردید آشنا

جنگیانت کوه را تومار کردندی اگر

گل دمیدن برگرفت از پیکر بدخواه تو

پادشاها این چنین فتح نمایان مر تورا

چیست جز از خواهش یزدان و از بخت بلند

چون عدو را در نظر دادن قوام کفر بود

چون تورا مقصود تنظیم طریق عدل بود

مشرق و مغرب مسخر گشت از این فتح نو

خسروا گیتی خداوندا مرا در خدمت است

هرزمان کایم به درگاه تو آید آن دمم

جود تو در حق من از کیل و از میزان گذشت

برمن آنچ از تو رسید از انعم و آلا کجا

شکر احسان تو چون گویم که بر من هر نفس

تا ابد شاها بپای و بنده اندر خدمتت

گاه گویم چاکرت اینک فلان لشکر شکست

شاد باش و شاه باش و زیب تخت وگاه باش

باد جاویدان بقایت ای که بر درگاه تو