ترکی که دو لب شیرین چون شهد و شکر دارد

خط بر رخ اوگویی بر ماه زره دارد

سیّ و دوگهر بینم در تنک دهان او

گوهر گهر ار دارد گیرد ز شعاع خور

باریک تنم دایم چون موی و میان دارد

در جستن او هر کس اندر غم هجرانش

من نامهٔ نام او پیوسته ز بر دارم

امروز به شهر اندر هر مهتر و هر کهتر

ای دلبر سیمین بر هستی توکمر زرین

بیداد کنی بر من دادم ندهی هرگز

خصم تو منم جانا رفتم به سوی داور

یابد به در داور پیروزی و بهروزی

فرزند قوام الدین داماد شه قزوین

قزوین به همه وقتی با نور و نوا بودست

هست از خردش دولت هست از پدرش حشمت

با او به همه عالم دارات نیارد کس

در حضرت او تازد جسمی که روان دارد

هرگز نبود گویی گردش به سپهر اندر

بُران و روان بینم تیغ و قلمش گویی

فرض است رضا دائم و ایزد به رضا او را

چون عرش بود گلشن باشد شجرش تازه

صدری که شرف دارد زو بیت شرفشاهی

او هست ملک صورت زاثار دل و سیرت

یک خلعت او ناید در فکرت هر زایر

هر فِکر که محکمتر هر گنج که عالی تر

دارد صور دولت معنی همه از رسمش

ای آنکه امیران را تقدیر خداوندی

تا جوهر ناری را مرکز ز اثیر آید

هرچند حذر دارد هرکس ز تف آتش

تا زیر مدار اندر هست این مدر تیره

برهانی سلطانی از فخر تو فخر آرد

چون خواند پدر خدمت دارد پسرش نوبت

از من نبود میرا مخلص تر و خادم تر

تا دهر فنا دارد تا مهر ضیا دارد

خواهم که تو را یزدان با عز و شرف دارد

در مجلس تو اجرام از سعد گذر دارد