شب روی دیوار های شهر سر می خورد

پنجره‌ها خیره‌اند به خیابانی که دیگر صدایی در آن نیست.

چراغ‌ها، با نوری که انگار از گذشته به جا مانده،

روی آسفالت خاموش می‌شوند.

کسی از دوردست، آهسته عطسه می‌کند،

یادش می‌آید که هنوز زنده است.

سطل زباله‌ای کنار کوچه واژگون شده،

و گربه‌ای که به‌دنبال تکه‌ای از خاطره می‌گردد،

سید علیرضا موسوی

که هیچ زبانی نمی‌تواند آن را تلفظ کند،

به ابدیت خیره می‌ماند.

بی‌صدا در کوچه‌ها دویدند.

چون آینه‌ای ترک‌خورده،

مثل واژه‌ای که از دهان خدا

روی کاغذِ خلقت جا می‌ماند.

ستون‌های خاموشِ خاطره‌اند،

روی شانه‌های خسته‌ی خیابان افتاده بود

در جیب‌های تهی‌ام فرو بردم،

جز مشت‌های بسته چیزی نیافتم،

برمی‌خیزد از دره‌های بی‌خواب،