غم

اینجا نه

که آنجاست

دل

امّا

در سرمای این سیاه خانه می تپد.

در این غُربتِ ناشاد

یأسی ست اشتیاق

که در فراسوهای طاقت می گذرد.

بادامِ بی مغزی می شکنیم

یادِ دیاران را

و تلخای دوزخ

در هر رگِمان می گذرد.

دیِ ۱۳۵۷

لندن