برای م. آزرم

به پرواز

شک کرده بودم

به هنگامی که شانه هایم

از وبالِ بال

خمیده بود،

و در پاکبازیِ معصومانه ی گرگ و میش

شب کورِ گرسنه چشمِ حریص

بال می زد.

به پرواز

شک کرده بودم من.

□

سحرگاهان

سِحرِ شیری رنگیِ نامِ بزرگ

در تجلی بود.

با مریمی که می شکفت گفتم: «شوقِ دیدارِ خدایت هست؟»

بی که به پاسخ آوایی برآرد

خستگی باز زادن را

به خوابی سنگین

فرو شد

همچنان

که تجلّی ساحرانه ی نامِ بزرگ؛

و شک

بر شانه های خمیده ام

جای نشینِ سنگینی ِ توانمندِ بالی شد

که دیگر بارَش

به پرواز

احساسِ نیازی

نبود.

۱۳۴۷ توس