برای پری یوش گنجی

در معبرِ من

دیگر

هیچ چیز نجوا نمی کند:

نه نسیم و نه درخت

نه آبی درگذر.

شِرِّه شِرِّه نوحه یی گسیخته می جنبد

تنها

سیاه تر از شب

بر گرده ی سرگردانیِ باد.

□

دور

شهرِ من آنجاست

تنها مانده

در غروبی هموار

که آسان نمی گذرد. ــ

شهرِ تاریک

با دو دریچه ی مهربان

که بازگشتِ دردناکِ مرا انتظار می کشد

در پس کوچه ی پنهان.

۲۸ خردادِ ۱۳۶۷