برای جواد مجابی

سالِ بی باران

جُل پاره یی ست نان

به رنگِ بی حُرمتِ دل زدگی

به طعمِ دشنامی دشخوار و

به بوی تقلب.

ترجیح می دهی که نبویی نچشی،

ببینی که گرسنه به بالین سر نهادن

گُواراتر از فرو دادنِ آن ناگُوار است.

□

سالِ بی باران

آب

نومیدی ست.

شرافتِ عطش است و

تشریفِ پلیدی

توجیهِ تیمم.

به جِدّ می گویی: «خوشا عَطْشان مردن،

که لب تر کردن از این

گردن نهادن به خفّتِ تسلیم است.»

تشنه را گرچه از آب ناگزیر است و گشنه را از نان،

سیرِ گشنگی ام سیرابِ عطش

گر آب این است و نان است آن!

۱۶ اردیبهشتِ ۱۳۶۷