به فریادی خراشنده

بر بامِ ظلمتِ بیمار

کودکی

تکبیر می گوید

گرسنه روسبی یی

می گرید

آلوده دامنی

از پیروزیِ بردگانِ دلیر

سخن می گوید.

□

لُجِّه ی قطران و قیر

بی کرانه نیست

سنگین گذر است.

روز اما پایدار نمانَد نیز

که خورشید

چراغِ گذرگاهِ ظلماتی دیگر است:

بر بامِ ظلمتِ بیمار

آن که کسوف را تکبیر می کشد

نوزادی بی سر است.

و زمزمه ی ما

هرگز آخرین سرود نیست

هر چند بارها

دعای پیش از مرگ بوده است.

۸ مهرِ ۱۳۶۳