پس آدم، ابوالبشر، به پیرامنِ خویش نظاره کرد

و بر زمینِ عُریان نظاره کرد

و به آفتاب که روی درمی پوشید نظاره کرد

و در این هنگام، بادهای سرد بر خاکِ برهنه می جنبید

و سایه ها همه جا بر خاک می جنبید

و هر چیزِ دیدنی به هیأتِ سایه یی درآمده در سایه ی عظیم می خلید

و روحِ تاریکی بر قالبِ خاک منتشر بود

و هر چیزِ بِسودنی دستمایه ی وهمی دیگرگونه بود

و آدم، ابوالبشر، به جُفتِ خویش درنگریست

و او در چشم های جُفتِ خویش نظر کرد که در آن ترس و سایه بود

و در خاموشی در او نظر کرد

و تاریکی در جانِ او نشست.

و این نخستین بار بود، بر زمین و در همه آسمان، که گفتنی سخنی ناگفته ماند

پس چون هابیل به قفای خویش نظر کرد قابیل را بدید

و او را چون رعدِ آسمان ها خروشان یافت

و او را چون آبِ رودخانه ها پیچان یافت

و برادرِ خون اش را به سانِ سنگِ کوه سرد و سخت یافت

و او را دریافت

و او را با بداندیشی همراه یافت، چون ماده میشی که نوزادش در قفای اوست

و او را چون مرغانِ نخجیر با چنگالِ گشوده دید

و برادرِ خون اش را به خونِ خویش آزمند یافت

و هابیل در برادرِ خونِ خویش نظر کرد

و در چشمِ او شگفتی و ناباوری بود

و در خاموشی به جانبِ قابیل نظر کرد

و آیینه ی مهتاب در جانش با شاخه ی نازکِ رگ هایش شکست.

و این خود بارِ نخستین نبود، بر زمین و در همه ی زمین، که گفتنی سخنی بر لبی ناگفته می مانْد.

و از آن پس، بسیارها گفتنی هست که ناگفته می مانَد

چون ما ــ تو و من ــ به هنگامِ دیدارِ نخستین

که نگاهِ ما به هم درایستاد، و گفتنی ها به خاموشی در نشست

و از آن پس چه بسیار گفتنی هست که ناگفته می مانَد بر لبِ آدمیان

بدان هنگام که کبوترِ آشتی بر بامِ ایشان می نشیند

به هنگامِ اعتراف و به گاهِ وصل

به هنگامِ وداع و ــ از آن بیش ــ بدان هنگام که بازمی گردند تا به قفايِ خویش درنگرند...

و از آن پس، گفتنی ها، تا ناگفته بمانَد انگیزه های بسیار یافت.

۱۵ اسفندِ ۱۳۳۹