بی خوف و بی خیال بر این بُرجِ خوف و خشم،

شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم،

چون جغد می نشینم در زیجِ رنجِ کور

می جویمش به سوسوی تک اخترانِ دور.

دنبالِ شعرِ گم شده ی خود دویده ام

نقشی ز شعرِ گم شده ی خود کشیده ام.

من بادْگردِ دشتم و از دشت رانده ام

من برف کاوِ کوهم و از کوه مانده ام.

تابوت های خالی در خاک می کنم.

با پنجه های درد بر او دست می زنم.

بیدار می نشینم و می کاوم آسمان

ای شعرِ ناسروده! کجا گیرمت نشان؟