بر سکوتی که با تنِ مرداب

بوسه خیسانده گشته دست آغوش

وز عمیقِ عبوس می گوید

راز با او، به نغمه یی خاموش،

رقصِ مهتابِ مهرگان زیباست

با دمش نیم سرد و سرسنگین.

هم چو بر گردنِ ستبرِ «کاپه»

بوسه یِ سُرخِ تیغه یِ گیوتین!

۱۳۲۹