شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
گل کو
احمد شاملو
احمد شاملو( هوای تازه )
212

گل کو

شب ندارد سرِ خواب.
می دود در رگِ باغ
باد، با آتشِ تیزابش، فریادکشان.
پنجه می ساید بر شیشه ی در
شاخِ یک پیچکِ خشک
از هراسی که ز جایش نرباید توفان.
من ندارم سرِ یأس
با امیدی که مرا حوصله داد.
باد بگذار بپیچد با شب
بید بگذار برقصد با باد.
گل کو می آید
گل کو می آید خنده به لب.
گل کو می آید، می دانم،
با همه خیرگیِ باد
که می اندازد
پنجه در دامانش
روی باریکه ی راهِ ویران،
گل کو می آید
با همه دشمنیِ این شبِ سرد
که خطِ بیخودِ این جاده را
می کند زیرِ عبایش پنهان.
شب ندارد سرِ خواب،
شاخِ مأیوسِ یکی پیچکِ خشک
پنجه بر شیشه ی در می ساید.
من ندارم سرِ یأس،
زیرِ بی حوصلگی های شب، از دورادور
ضربِ آهسته ی پاهای کسی می آید.
۱۳۳۰