ما فریاد می زدیم: «چراغ! چراغ!»

و ایشان درنمی یافتند.

سیاهی چشمِشان

سپیدی کدری بود اسفنج وار

شکافته

لایه بر لایه بر

شباهت برده از جسمیّتِ مغزشان.

گناهی شان نبود:

از جَنَمی دیگر بودند.

۲۱ خردادِ ۱۳۶۷