مرگ آنگاه پاتابه همی گشود که خروسِ سحرگهی

بانگی همه از بلور سرمی داد ــ

گوش به بانگِ خروسان درسپردم

هم از لحظه ی تُردِ میلادِ خویش.

□

مرگ آنگاه پاتابه همی گشود که پوپکِ زردخال

بی شانه ی نقره به صحرا سرمی نهاد ــ

به چشم، تاجی به خاک افگنده جُستم

هم از لحظه ی نگرانِ میلادِ خویش.

□

مرگ آنگاه پاتابه همی گشود که کبکِ خرامان

خنده ی غفلت به دامنه سرمی داد ــ

به درکشیدنِ جامِ قهقهه همت نهادم

هم از لحظه ی گریانِ میلادِ خویش.

□

مرگ آنگاه پاتابه همی گشود که درختِ بهارپوش

رختِ غبارآلوده به قامت می آراست ــ

چشم براهِ خزانِ تلخ نشستم

هم از لحظه ی نومیدِ میلادِ خویش.

□

مرگ آنگاه پاتابه همی گشود که هَزارِ سیاه پوش

بر شاخسارِ خزانی ترانه ی بدرود ساز می کرد ــ

با تخلصِ سُرخِ بامداد به پایان بردم

لحظه لحظه ی تلخِ انتظارِ خویش.

۲۷ آذر ۱۳۷۶