106
بوسه
لب را با لب
در این سکوت
در این خاموشی گویا
گویاتر از هرآنچه شگفت انگیزتر کرامتِ آدمی به شمار است
در رشته ی بی انتهای معجزتی که اوست...
در این اعترافِ خاموش،
در این «همان»
که توانَد در میان نهاد
با لبی
لبی
بی وساطتِ آنچه شنودن را باید...
آن احساسِ عمیقِ امان، در این پیرانه سر
که هنوز
پرواز در تداوم است
هم ازآنگونه کز آغاز:
رابطه یی معجزآیت
از یقینی که در آن آشیان گذشت
در پایانِ این بهاران
تا گمانی که به خاطری گذرد
در آغازِ یکی خزان.
۱۵ خردادِ ۱۳۷۴