مطرب درآمد

با چکاوکِ سرزنده یی بر دسته ی سازش.

مهمانانِ سرخوشی

به پایکوبی برخاستند.

از چشمِ ینگه ی مغموم

آنگاه

یادِ سوزانِ عشقی ممنوع را

قطره یی

به زیر غلتید.

□

عروس را

بازوی آز با خود برد.

سرخوشانِ خسته پراکندند.

مطرب بازگشت

با ساز و

آخرین زخمه ها در سرش

شاباشِ کلان در کلاهش.

تالارِ آشوب تهی ماند

با سفره ی چیل و

کرسی باژگون و

سکّوبِ خاموشِ نوازندگان

و چکاوکی مُرده

بر فرشِ سردِ آجُرش.

۶ فروردینِ ۱۳۶۴