ابرویش تا رقم قتل من امضاء میکرد

بچه حالی که دل سنگ بحالم میسوخت

قدش از هر قدمی فتنه بپا میانگیخت

همه در واهمه این مردم از آن مردم چشم

از در دیده هرکس که گذر کرده، هنوز

هر دلی را که شدی خیل خیالش داخل

من بهر شاخی از این باغ ز بیداد محیط

کار رسوائی دل بین که مرا در نظر

تلخ کامی من از زندگی این بس که دلم

پیش از آنیکه زند سبزه سر از خاکش کاش