(دوش دیدم «شنل » انداخته «سردار» به دوش)

خانه اش کاش عزاخانه شود ز آنکه نهاد:

(آخر از صحبت و از قصه نقال گذر)

داروی درد چو از گریه فراهم آید

ز آب بی آبروئی ، آتش ملیت ما

خواهی ار گریه کنی از سر غیرت، بگذر

به ز مستی و فراموشی و خاموشی نیست

مخور اندوه و ز بدخواه میندیش دگر

گو فرود آی سپس از خر شیطان امروز

بود در سینه، نفس تنگ ترم، از دل تنگ

دوره خانه بدوشیت سر آید «عارف »