شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
شمارهٔ ۳۵ - گدای عشق
عارف قزوینی
عارف قزوینی( غزل‌ها )
1768

شمارهٔ ۳۵ - گدای عشق

گدای عشقم و سلطان حسن شاه من است
به حسن نیت عشقم خدا گواه من است
خیال روی تو در هر کجا که خیمه زند
ز بی قراریم آنجا قرارگاه من است
به محفلی که توئی صدهزار تیر نگاه
روانه گشته ولی کارگر نگاه من است
هزار برق نظر خیره سوی روی تو لیک
شعاع روی تو از پرتو نگاه من است
برای خود کلهی دوخت زین نمد هرکس
چه غم ز بی کلهی کاسمان کلاه من است
خرابه ای شده ایران و مسکن دزدان
کنم چه چاره که اینجا پناهگاه من است
اگرچه عشق وطن میکشد مرا اما
خوشم بمرگ که ایندوست خیرخواه من است
ز تربت من اگر سر زند گیاه و از آن
برنگ خون گلی ار بشکفد گیاه من است
در این دو روزه ایام غم مخور که گرت
غمی بود غمت آسوده در پناه من است
ز راه کج چو بمنزل نمیرسی برگرد
براه راست که این راه شاهراه من است
در اشتباه شد عمر و من یقین دارم
که آنچه به ز یقین است اشتباه من است
اگرچه بیشتر از هر کسی گنه کارم
ولیک عفو تو بالاتر از گناه من است
حقوق خویش ز مردان اگر زنان گیرند
در این میان من و صد دشت زن سپاه من است
گریخت هر که ز ظلمی بمأمنی عارف
شرابخانه در ایران پناهگاه من است