بنام آنکه در شأنش کتاب است

مهین دستور دربار خدائی

دو تا گردیده چرخ پیر را پشت

بزیر سایه نامش توانی

ز هاتف بشنود هرکس پیامش

شفق چون سرزند هر بامدادش

چو من گر دوست داری کشور خویش

به ایمانی ره بیگانه جوئی

بقرن بیست گر در بند آئی

به چشم عقل آن دین را فروغ است

چو دین کردارش و گفتار و پندار

در آتشکده دل بر تو باز است

هر آن دل که، نباشد شعله افروز

در این آتش اگر مأمن گزینی

در این کشور چه شد این شعله خاموش

تو را این آتش اسباب نجات است

چنان یکسر سراپای مرا سوخت

اگرچ از من بجز خاکستری نیست

چه ا ندر خاک خفتم زود یا دیر

بدنیا بس همین یک افتخارم

بخون دل نیم زین زیست، شادم

در دل باز چون گوش تو و راه

کنونت نیست چون گوش شنفتن

بسی اسرار در دل مانده مستور