چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی

من و دل همان که بودیم و تو آن نه ای که بودی

تو چرا ز من گریزی که وفایم آزمودی

نه حکایتی شنیدی نه شکایتی شنودی

خجل از تو چشمه ای چشم رهی که زنده رودی