از صفا چون دو مغز در یک پوست

دل بر آن دوستی امین نبود

هم چنان در میانه زرقی هست

چونکه بی یار بر نیاید کار

یار، مشنو، که با تو یار بود

یار کس نی، که یار خود باشی

پیش او خرد باش و خرده مگیر

از محبت تمام بی بهرند

یار از بهر نان و آش کنند

دوست گیرند و زود سیر شوند

پایمالت کنند و غم نخورند

تا ترا از درم بپردازند

ندهی، جنگ و خشمشان با تست

امن چون نیست دوستی ز کجاست؟

رو نماید ترا حقیقت باز

راه از آن دوستی به در نبرد

تا به پایان بری تو عهد درست

چون به پیمان دوست دادی دست

بعد از آن عهد کرد کار تو اوست

وندران جد و جهد باید بود

که در آن روز گفته ای: آری

روی در قبلهٔ صفا نکنی

آدمی عهد را وفا ننمود

« کلبهم باسط ذراع» بسست

خرقه پوشد ز پوست در بلعام

گشت در روی او بلند آواز

چون شود با همای هم کاسه؟

از زن پارساش به گفتند