ای زلف تو تکیه کرده بر گوش

ای کرده تنم ز عشق مفتون

چون رزم کنی و بزم سازی

گویند ترا مه قدح گیر

گیرم که شبی مرا به خلوت

نیکو نبود که بیگناهی

هر گه که کنم عتاب با تو

گیرم ندهی جواب من خوش

می کرد نزاری تو تا صبح

یارب شب تو مباد هرگز