خوشا ذوقی که از دل عقده ای گر باز می کردم

به صحرایی که دل محمل کش شوق تو بود آنجا

به بزم وصل ، فریادم نبود از غفلت آهنگی

دربن گلشن ندارد هیچکس بر حال دل رحمی

خلیل همتم چون شمع نپسندید رسوایی

در آن محفل که حسن از جلوهٔ خود داشت استغنا

سحر شور من و بار شکست رنگ می بندد

جنون بر صفحهٔ بیحاصلم آتش نزد ورنه

ندارم تاب شرکت ورنه من هم زبن چمن بیدل